Si një poet gjerman e ktheu apartamentin e tij në një rrjet social në vitin 1747
Lifestyle
Në 1747, poeti i ri Johann Wilhelm Ludwig Gleim ishte ulur në dhomën e tij të punës në qytetin e vogël gjerman të Halberstadt, i rrethuar nga tufa letrash nga miqtë dhe bashkëpunëtorët e tij dhe pati një epifani. Ai e kuptoi se pavarësisht se kishte shkëmbyer korrespondencë me kaq shumë njerëz, ai kurrë nuk i kishte takuar personalisht shumicën prej tyre. Dhe kjo e bëri atë të mendojë: po sikur të kishte një mënyrë për të vizualizuar të gjithë njerëzit me të cilët kishte krijuar marrëdhënie përmes shkrimit të letrave? Dhe kështu lindi Tempulli i Miqësisë së poetit.
Gleim u nis për të mbledhur portrete të pikturuara të të gjithë miqve dhe të afërmve të tij, duke krijuar një galeri të gjerë portretesh personale që shumë shpejt mbushi të gjitha muret e banesës së tij. Ai iu referua kësaj galerie portretesh si Tempel der Freundschaft (“Tempulli i Miqësisë”). Ai e mendoi me kujdes rregullimin e galerisë së tij të portreteve: portreti i tij ishte gjithmonë në qendër të galerisë, ndërsa portrete të tjera pozicionoheshin rreth tij, të organizuara si një rrjet në mënyrë vizuale. Në këtë drejtim, Tempulli i Miqësisë mund të shihet si një pararendës i mediave sociale moderne.
Ai i rregulloi me kujdes portretet në galerinë e tij për t’u siguruar që ato të përfaqësonin me saktësi rrethin e tij të miqve në momente të caktuara kohore. Ne bëjmë të njëjtën gjë në rrjetet sociale sot kur zgjedhim se çfarë të ndajmë dhe si t’u prezantohemi të tjerëve. Tendenca e Gleim-it për të riorganizuar portretet bazuar në nivelin e intimitetit mes tij dhe miqve të tij, pasqyrohet gjithashtu në mediat sociale moderne përmes veçorive si “qarqet e miqësisë” ose “numërimi i ndjekësve”.
Gleim, në dëshirën e tij ekstravagante për lidhje shoqërore, shkoi deri në vënien në punë të një karrigeje dhe një tavoline të bëra me porosi. Qëllimi? Të ulej drejtpërdrejt përballë çdo portreti dhe t’i drejtohej personit në letrat e tij sikur të ishte fizikisht i pranishëm. Kjo ishte mënyra e tij për të krijuar një ndjenjë të bashkëprezencës, edhe në mungesë të personit me të cilin po komunikonte – një zgjidhje alternative intriguese përpara epokës së takimeve virtuale të Zoom.
Shkurtimisht, Tempulli i Miqësisë së Gleim-it mund të shihet si një kujtesë se mënyra se si ne i shprehim marrëdhëniet tona ka qenë gjithmonë e rëndësishme. Ai gjeti një mënyrë për ta bërë atë në shekullin e 18-të dhe tani ne kemi mediat sociale për të bërë të njëjtën gjë në shekullin e 21-të. Intelektualë të tjerë evropianë në shekullin e 18-të përdornin një ditar të vogël personal miqësie, Album Amicorum (“Libri i Miqve”) për të mbajtur gjurmët e rrjeteve të tyre sociale.
Kjo ngre pyetjen: a është shprehja e marrëdhënieve dhe rrjeteve tona personale një nevojë themelore e përdoruesit që mbetet e qëndrueshme me kalimin e kohës? Apo ishte Gleim thjesht një person i çuditshëm me një interes të veçantë që ishte përpara epokës së tij?
Tempulli i Miqësisë së Gleim dhe mediat moderne sociale ndajnë shumë ngjashmëri, pavarësisht dallimeve të mëdha në teknologji. Ato të dyja shërbejnë si një mënyrë për individët për të shprehur dhe përfaqësuar rrjetet e tyre personale, për të kuruar imazhin e tyre dhe për të përdorur llojin e një marrëdhënieje si një sinjal vizual dhe referencë sociale për komunikim. Dëshira për lidhje dhe ndërveprim që Gleim shprehu përmes galerisë së tij të portreteve është ende e njëjtë në epokën e sotme dixhitale.
Teknologjitë priren të ndryshojnë, por natyra njerëzore dhe dëshirat njerëzore mbeten të njëjta. Ne gjithmonë kemi dashur të lidhemi me të tjerët, të shprehim marrëdhëniet tona dhe të kurojmë imazhin tonë në botë. Gleim e realizoi duke përdorur portrete, ndërkohë që ne tani kemi aplikacione të tilla si TikTok-u apo Instagrami.
Por nuk ka të bëjë vetëm me teknologjinë, ka të bëjë edhe me mënyrën se si ne e përdorim atë. Tempulli i Miqësisë së Gleim-it ishte një hapësirë private, për ta parë vetëm ai dhe bashkëpunëtorët e tij të ngushtë. Por sot, profilet tona në rrjetet sociale janë publike, kushdo mund t’i shohë ato. Aftësia për të kuruar imazhin tonë (vetë) nuk ka qenë kurrë më e rëndësishme.
Tempulli i Miqësisë së Gleim ishte gjithashtu një hapësirë fizike, diçka e prekshme. Profilet tona të mediave sociale janë dixhitale, ekzistojnë vetëm në botën virtuale. Por kjo nuk do të thotë se ato janë më pak reale. Ato përfaqësojnë marrëdhëniet tona, janë pjesë e jetës sonë dhe formojnë mënyrën se si ne ndërveprojmë me njëri-tjetrin dhe me botën.
